Hafragrautur og ljóð

Um daginn tók ég upp lífsreglu. Það er fátíður viðburður, enda ástæðulaust að setja sér reglur ef litlar líkur eru á að þeim verði framfylgt lengur en viku. Nú er liðinn næstum mánuður og reglan gildir enn sem er merkilega góður árangur. Hún felur í sér að ég eigi ekki að fara út úr húsi á morgnana án þess að hafa borðað morgunmat, alveg sama þótt ég sé orðin sein (sem er algengara en ekki).

Nú er ég orðin rútíneruð í að sjóða hafragraut í svefnrofunum og líka í að hlaupa til, kippa pottinum af hellunni og hreinsa eldavélina þegar sýður upp úr því ekki gef ég mér tíma til að standa yfir pottinum meðan suðan kemur upp. Svo sest ég róleg í nokkrar mínútur og ét grautinn, sem er gott, en stundin fullkomnast ekki nema ég hafi orð fyrir augunum.

Þótt mjólkurfernurnar hafi skánað eftir að hætt var að birta meint ljóð eftir grunnskólanema á þeim duga þær heldur skammt sem lesefni. Svo eru þær ekki eins skemmtilegar og í gamla daga þegar langa heitið á B2-vítamíni var tilgreint til viðbótar við stafinn og númerið (ef ég man rétt); nú er búið að svipta mann möguleikann til að velta vöngum yfir því hvers konar vín þetta ríbóflavín sé eiginlega.

Fljótlega uppgötvaði ég að það hentar fullkomlega að lesa alvöru ljóð í/með morgunmat. Oftast er nokkuð auðvelt að finna mátulegan skammt fyrir mínúturnar sem hafragrautsátið tekur en valið getur samt verið vandasamt því ekki er sama hvers konar ljóð eru lesin í þessu samhengi. Einn morguninn urðu Blótgælur eftir Kristínu Svövu Tómasdóttur t.d. fyrir valinu. Sú bók hefur verið í miklu uppáhaldi hjá mér síðan hún kom út (og er enn) en ég uppgötvaði að allt hefur sinn tíma og það getur verið áhættusamt að neyta Blótgælna snemma morguns. Ég álpaðist til að opna bókina á upphafsljóðinu, „Morgunn“, sem er svohljóðandi:

með nauðgunarseyðing í klofinu
rauðeygð og einhvers staðar
miðja vegu milli ölvunar og þynnku
skríður dögunin fram úr
lætur fallast á hnén
og ælir litríku hálfmeltu innvolsi sínu
yfir okkur varnarlaus

Í ljós kom að það getur verið allnokkrum erfiðleikum bundið að lesa um ælu og éta hafragraut um leið. Reyndar slapp fyrir horn að ég tæki þátt í uppköstum dögunarinnar en þetta var samt nokkuð brött byrjun á morgninum. Vissulega vaknar maður rækilega við að fá blauta tusku framan í sig en ég hef reynt að velja mér mýkri eða allavega öðruvísi lendingu síðan.

Síðustu daga hafa Tvíbreitt (svig)rúm, Bak við maríuglerið og fleiri af elstu bókum Gyrðis Elíassonar verið á morgunverðarborðinu og bjargað því sem bjargað verður af hverjum degi. (Þökk sé Þórdísi fyrir að minna á þær þegar það fagnaðarefni fréttist að Gyrðir fengi bókmenntaverðlaun Norðurlandaráðs – ég dreif mig á bókasafnið og birgði mig upp en þrái að eignast þessar ljóðabækur einhvern tíma. Veit einhver um eintök sem vantar gott heimili?)

Á þessum tímum þegar tíðarfarið er rysjótt á ýmsum sviðum hefur ljóðið „Orðsendíng til regnfólksins“ (úr Bak við maríuglerið frá árinu 1985) t.d. verið afbragðs upphaf á degi:

í
votviðrinu
sem verið hefur undanfarna daga
hef ég
setið inni
við og
spunnið vef
úr hugsanaþráðum

fljótlega
mun ég
streingja hann
yfir þök
húsanna

strax
og upp
styttir

---------------------

P.S.
Hvað með ykkur, kæru lesendur, lesið þið við morgunverðarborðið? Ef svo er, hvað?

P.P.S.
Fregnir herma að von sé á nýjum ljóðum eftir Kristínu Svövu. Ég bíð spennt eftir að kanna hvernig þau passa við hafragraut á morgnana.