Þessi erfiða tjáning: Viðtal við Kára Tulinius

ÁSTÁ LAND AMÆR UNUM 

hegr arog skun karí
garð inum afta nvið
fjöl býli shús mitt
semu tanm íner autt

fugl inns pend ýrið
skip tast áaðd eila
meðs érná ttve röld
óupp lýst riaf mána

ísla ndég elsk aþig
enás tmín ásku nkum
oghe grum erei nnig
sönn ogán endi mrka

skóg urég leit aþín
éger ætíð þinn eins
ogat lant shaf iðog
svar tare yðim erkr 

Grasrótarútgáfan Meðgönguljóð var með öflugustu ljóðabókaútgefendum síðasta árs og gaf út einar fimm ljóðabækur (en Meðgönguljóðaserían er reyndar orðin hluti af enn stærra batteríi, Partus Press, sem einnig nær yfir smásögu- og esseyjuseríur). Þar á meðal var fyrsta sjálfstæða ljóðabók eins af stofnendum Meðgönguljóða, brot hætt frum eind eftir Kára Tulinius, en hann hefur áður gefið út ljóðabók í samstarfi við annan stofnanda seríunnar, Valgerði Þóroddsdóttur, og skáldsöguna Píslarvottar án hæfileika. Kári Tulinius er viðmælandi Druslubóka og doðranta í dag.

Sæll Kári, takk fyrir að vera til í að koma í viðtal! Þú ert ritstjóri hjá Meðgönguljóðum (ég ætti að vita það, verandi hinn ritstjórinn) og gefur með brot hættri frum eind í fyrsta skipti út sjálfstæða ljóðabók hjá útgáfunni, í ritstjórn Antons Helga Jónssonar. Hvernig var tilfinningin að vera þarna megin borðsins? Geturðu sagt okkur aðeins frá ritstjórnarfyrirkomulagi Meðgönguljóða, hvað er fengið með því og hvernig þú upplifir það sem ritstjóri annars vegar og skáld hins vegar?

Takk fyrir, Kristín, fyrir að taka við mig viðtal. Og takk fyrir að hafa komið inn í Meðgönguljóð fyrir á að giska einu ári síðan!

Eitt sem hefur verið í fyrirrúmi í starfi Meðgönguljóða frá því að við Valgerður Þóroddsdóttir og Sveinbjörg Bjarnadóttur stofnuðum þau, er samtal. Fyrsta bókin sem kom út, Þungir forsetar, var samin þannig að við Valgerður hittumst á kaffihúsum, oftast Babalú, og skrifuðum ljóðlínur. Þegar við höfðum samið sitthvora línuna, þá skiptumst við á þeim og endurskrifuðum eftir eigin höfði. Síðan endurskrifuðum við endurskriftina, og að lokum endurskrifuðum við endurskriftina á endurskriftinni á upprunalegu línunni. Þannig að hver ljóðlína var skrifuð af okkur báðum, en ekki öðru okkar, eins og hugmynd sem sprettur fram í samtali tveggja einstaklinga.

Þegar við vorum komin með dágóðan stafla, byrjuðum við að ritstýra herlegheitunum í sameiningu, völdum saman þær línur sem okkur þóttu líkar að eðli, og settum þau saman í heildstæð ljóð. Kvæðin voru svo snurfusuð til og pússuð af okkur Valgerði í sameiningu.

Þegar við fórum að taka við öðrum handritum, þá vildum að útgáfuferlið fæli í sér samtal. Í fyrstu sáum við um ritstjórnina, en fljótlega fórum við að fá inn önnur skáld til að ritstýra. Ferlið er þannig að skáldið og ritstjórinn hittast á kaffihúsi þá svona einu sinni til tvisvar í mánuði yfir nokkurra mánaða tímabil og fara yfir handritið saman, pússa það til og betrumbæta í sameiningu. Við höfum alltaf gefið skáldinu og ritstjóranum allan þann tíma og næði sem þarf til að klára bókina. Styst hefur það verið þrír mánuðir, oftast í kringum sex til níu mánuði, en stundum allt að einu og hálfu ári. Opið ferli með engum föstum skiladögum hafa reynst mjög vel. Það er nefnilega þannig að stundum þarf skáld að lesa sama textann í tugi skipta áður en hann opnar sig.

Eftir að hafa verið hinum megin handritsins í þrjú ár, þá var mjög skemmtilegt að vera ritstýrt. Það var ákaflega ljúft að vinna með Antoni Helga, sem sameinaði það að vera nákvæmur og leyfa sér að fabúlera, sem og líka bæði praktískur og teóretískur. Ég hef verið mjög heppinn með ritstjóra í gegnum tíðina, annars vegar Anton Helga og svo Guðrúnu Sigfúsdóttur hjá JPV. Ég veit það á eigin kálfskinni hve mikið góð ritstjórn hjálpar þegar kemur að því að gera handrit eins gott og það getur orðið.

Þú ert að gera ákveðnar formtilraunir í bókinni, tilraunir með að brjóta upp orð, setningar og myndir - eins og segir í yfirlýsingunni aftan á bókinni er „ekki nóg að finna frumeind ljóðsins heldur verður að brjóta hana sundur og skilja hvernig hún er saman sett“. Það er þannig sterk heildarmynd á bókinni og hún virkar á mörgum levelum, til dæmis er mjög skemmtilegt að heyra þig lesa úr henni - brjóta upp hið talaða orð en ekki bara hið ritaða. Bókin hefst á tilvitnun í Díógenes Laertíus: „Atóm og auðn eru upphafið, allt annað er hugsun.“ Ertu í leit að einhvers konar frumeiningu ljóðsins eða tungumálsins, einhverju sem er for-hugmynda(fræði)legt? Hvert er markmiðið með því að brjóta sundur frumeindina?

Þessi bók er afrakstur nokkuð langrar tilraunavinnu. Ég skrifaði elsta ljóðið í bókinni, EINS TAKL INGS KÖLT, árið 2002, þó það hafi tekið ansi miklum breytingum síðan. Ég hafði þá verið í tæpt ár að skrifa eitt ljóð á dag á ritvél í glugga í húsakynnum Hins hússins, sem þá var í gamla Geysis-húsinu. Þegar ég byrjaði á því ferli ákvað ég að setja mér þá meginreglu að ég myndi telja orðin í fyrstu ljóðlínunni, og það myndi ákvarða hve mörg erindin yrðu, og hve margar línur væru í hverju erindi. Þannig að ef að ljóðlínan sem kæmi upp í huga minn væri fjögur orð, þá myndi ljóðið vera fjögur erindi, fjórar línur hvert, og í hverri línu fjögur orð. Ég gerði þetta svo að ég vissi hve langa ferð ég ætti fyrir höndum þegar ég settist niður til að skrifa. Flest ljóðin voru í þessu formi, þó ég hafi líka gert annars konar kvæði.

Þegar ég hafði verið að þessu nokkuð lengi þá fór ég að hugsa um að skrifa ljóð sem væri bara með fjögurra stafa orðum. En hugmyndirnar sem ég fékk með því að fylgja þeirri reglu kveiktu ekki í mér. Svo einn daginn, sunnudag eftir fyllirí, ef ég man rétt, þá datt mér í hug að skrifa ljóð sem væri í fjögurra stafa klösum, og brjóta upp orðin svo þau pössuðu í formið. Strax datt mér í hug að semja um Stalín, sem lægi fyrir dauðanum, liti til baka og reyndi að koma hugsunum sínum í orð en gæti það ekki.

Mér fannst strax sem að þetta form, sem ég kallaði yfirleitt bara fjórir í fjórða eða fjórir sinnum fjórir (Anton Helgi nefndi það „ferhendur“), færði mér eitthvað sem skáldi sem ég fyndi ekki annars staðar. En það tók mig langan tíma að útskýra það fyrir sjálfum mér hvað nákvæmlega það væri. Það var svo á síðasta ári að mér loksins tókst það, og þá fannst mér að ég gæti gefið út bók. Ég vildi nefnilega hafa svar við spurningunni: Er þetta tilgerð?

Alveg frá byrjun hafði ég gert mér grein fyrir því að þetta form leyfði mér tvennt: 1) Að hægja lestur ljóðsins. 2) Að koma öðrum merkingum inn í ljóðið með því að láta styttri orð falla út úr lengri orðum (t.d. inni úr finnið).

En mér þótti sem ég hefði ekki fundið það sem formið biði upp á. Það sem ég skildi svo var að þetta form leyfði mér að færa mig á milli þess að yrkja hefðbundnar ljóðlínur og svo myndrænt, án þess að breyta forminu. Ég gat notað ferninginn eins og kassa í myndasögu. Ég gat raðað orðum upp í mynd. Ljóðið MARG URÞÚ SEMS YRGR byrjar á erindi þar sem ég teikna upp mynd af skipi á sjó í dimmri þoku að næturlagi, nema í stað þess að mála á striga þá raða ég orðum á tvívíðan flöt:

þoka þoka þoka máni

þoka þoka mána skin

skip þoka þoka þoka

sjór sjór sker sjór

Þar sem þetta eru orð en ekki línur og litir, þá get ég teiknað inn það sem venjulega sést ekki, eins og í næsta erindi þar sem ég nefni sorgina:

rauð gult sóla rlag

sjór sjór sjór sjór

höfn höfn fólk höfn

sorg sorg fólk sorg

Svo get ég líka farið úr myndrænu ljóði yfir í venjulegar setningar í miðju erindi, án þess að breyta forminu. Í næsta ljóði í bókinni, DÝRS KAÐI MANN SLÁT, geri ég það:

rökk ursl ydda bíll

gatn amót rauð ljós

bíll hrey fing kona

hrin gtás júkr abíl

Þegar ég sá þennan möguleika í hættinum, þá ákvað ég að nú væri tímabært að gefa út bók með þeim ljóðum sem ég hafði samið í þessu formi, en ég átti dágóðan stafla af þeim. Hugmyndin var að gefa út litla bók með sextán ljóðum (fjórir sinnum fjórir er jú sextán). Síðan, eins og svo oft gerist við ritstjórn, þá breytti Anton Helgi sýn mín á þessi ljóð strax á fyrsta fundi.

Ég hafði tekið saman þau tíu ljóð sem mér fannst nokkurn vegin tilbúin og sent Antoni Helga. Við hittumst á okkar fyrsta fundi, og hann benti mér á það hvernig ljóðin hljóma. Hann las eitt þeirra upp fyrir mig, en ég hafði aldrei áður heyrt nokkurn annan fara með svona ljóð upphátt. Strax gerðist tvennt. Í fyrsta lagi heyrði ég hvernig þau líktust öðrum ljóðum sem ég hafði samið, í annars konar stíl, þar sem ég brýt upp setningaskipan og nota endurtekningar. Ég ákvað að setja tvö slík ljóð inn í bókina. Fyrst áttu þau að vera aftast, en Anton Helgi lagði til að þau römmuðu inn bókina, sem mér fannst góð tillaga, því það leyfði mér að búa til sveigju þar sem ég raðaði hinum ljóðunum eftir ákveðnum stíleinkennum.

Í öðru lagi skildi ég muninn á því hvernig ljóðin eru þegar þau eru lesin í þögn, og hvernig þau eru þegar þau eru mælt fram. Og ég skildi líka að ljóð í þessu formi voru mjög ólík á blaði og lesin upphátt. Ég hef lengi átt draum sem er fenginn að láni frá kristnum dulspekingum. Orð eru eitt einfaldasta dæmið um þrenningu, í hinum guðfræðilega skilning, það er að segja eitthvað sem er bæði þrennt og eitt hið sama. Hvert orð er mælt yrðing, skrifaður texti, og hugsað tákn, en alltaf eitt og sama orðið. Kristnir dulspekingar, margir hverjir, voru mjög áfjáðir í að ná sambandi við guð föður, en samkvæmt kerfum þeirra þá var aðeins hægt að tala beint við guð son eða heilagan anda. Á sama hátt hef ég áhuga á því að ná sambandi við hið hugsunina sem liggur á bak við rituð og mælt orð, sem er auðvitað ómögulegt. Hins vegar fannst mér að með því að nota þennan hátt, þar sem lesandinn þarf að setja orðin og setningarnar saman í huganum, þá komi orðin og setningarnar, og þar af leiðandi hugsunin, til lesandans á svipaðan hátt og þau komu til mín, þannig nálgast ljóðin hugsanaflutning.

Það meikar sens út frá þessum pælingum um uppbrot frumeindarinnar að kalla ljóðin atómljóð, eins og þú gerir óbeint í fyrrnefndri yfirlýsingu, þótt ljóðlist þeirra sem við köllum venjulega atómskáld sé nokkuð frábrugðin þessari. Í yfirlýsingunni segir að þegar atómljóðið „fannst fyrst varð ljóðlistin ný og allt leyfilegt“ en nú sé það „geymt bak við gler og aðeins hanskaklæddir sérfræðingar handleika það“ - enda frum eindin brot hætt. Ertu að hugsa um stöðu ljóðsins almennt þegar þú skrifar þetta eða tiltekna móderníska ljóðahefð? Í hvers konar samræðu ertu við hin hefðbundnu atómskáld og arfleifð þeirra? Og hvernig finnst þér, bæði sem skáldi og ritstjóra/útgefanda, staðan vera í íslenskri ljóðlist í dag - er margt spennandi að gerast?

Já, á tímabili átti ljóðabókin að bera undirtitilinn „atóm ljóð“, en ég féll frá því á síðustu stundu. Ég vildi ekki kalla ljóðin atómljóð beint út, ef aðeins vegna þess að mér þykir ágætt að halda því til haga að atómljóðasprengingin átti sér stað frá sirka 1948-68. Mér finnst það áhugaverðasta tímabil íslenskrar ljóðlistarsögu. Ég kom mjög seint að því sjálfur, þau skáld sem höfðuðu hvað sterkast til mín á mínum yngri árum höfðu annað hvort byrjað að gefa út á þremur síðustu áratugum liðinnar aldar, eða miklu, miklu fyrr.

Sem ungur lesandi var ég mjög formsækinn. Ég vildi vita hverjar reglurnar voru og fá á tilfinninguna að skáldið væri með sinn kvæðahátt á hreinu. Þegar ég las kvæði atómskáldanna fyrst, sérstaklega þeirra sem voru í elstu kynslóðinni, þá fannst mér þetta vera alger kaos og hálfgert fúsk. Ég skildi engan veginn hver hugsunin var bak við tæknilegu atriðin, línuskiptingar og hvernig raðað var í erindi, sem og þótti mér tungumálið og efnið sjaldnast fara vel saman. Það var ekki fyrr en ég fór að lesa næstu kynslóð á eftir, Vilborgu Dagbjartsdóttur og Þorstein frá Hamri, sem ég fór að ná tengslum við atómkveðskap.

Það sem ég skildi ekki sem óharðnaður táningur var að fyrsta kynslóðin vissi ekki hvað hún var að gera. Íslensk ljóðlist hafði dottið úr sambandi við umheiminn áratugina á undan, á meðan t.d. íslenska skáldsagan var vel tengd við þróunina annars staðar. Sem var frekar nýlegt ástand, ef maður skoðar þýðingar skálda á borð við Matthías Jochumsson og Steingrím Thorsteinsson, þá virðast þeir ágætlega tengdir við almennar hræringar í skáldskap Evrópu, og það sést á kveðskap þeirra sjálfra. Þessi tengsl virðast mér haldast nokkuð sterk fram að nýrómantísku skáldunum, en svo verður eitthvað rof.

Þegar atómskáldin koma fram hafa þau engar íslenskar fyrirmyndir. Þessi þróun sem hafði átt sér stað annars staðar þegar framúrstefnan og módernisminn komu fram var ekki til staðar. Þau þurftu að gera allt frá grunni. Þau kunnu ekki að semja á þann hátt sem þau vildu. Það varð síðan til þess að mikið frelsi ríkti á tímabilinu sem ég nefndi hér að ofan. Reglurnar voru engar, og ljóðin voru flest bara svona einhvern veginn. Þegar ég kom aftur að þeim sem eldri lesandi þá fannst mér þessi óreiða og vankunnátta mjög heillandi. Það er eitthvað mjög hressandi við að lesa skáld sem veit ekki hvað það er að gera. Þegar lesandi er búinn að stilla sig inn á þessa bylgjulengd, þá má næstum sjá hugsun skáldsins í kvæðinu.

Það er reyndar þannig að í þessum kvæðum þá fór ég mjög oft inn í tungutak sem ég tengi við atómskáldin. Ég leitast við að tengja saman ólíkar myndir, sem eiga sér ólíkan uppruna og samastað, í einu kvæði. Sem lesandi þá dregst ég að kvæðum sem leyfa mér að hugsa eigin hugsanir. Ég á mjög erfitt með kvæði sem hugsa fyrir mig. Þess vegna eru ljóð sem eru brotakennd mjög nálægt hjarta mínu. Það sem ég vildi gera var að brjóta þess konar ljóð enn meir í sundur, annars vegar með því að leysa upp setningarnar með endurtekningum, og hins vegar með því að neyða línurnar til að passa inn í þetta þrönga fjórum sinnum fjórir form (sem mér hefur reyndar dottið í hug að kalla kvarkaljóð, sem er jú innan í frumeind, sem og á sér orðsifjafræðilegan uppruna hjá erkimódernistanum James Joyce). Með því að skilja eins margt og ég get opið, læt ég lesendum kvæðanna eins mikla hugsun og hægt er. Ég vil leiða lesendur að skilningi, en ekki alla að einum og sama skilningnum.

Önnur ástæða fyrir því að ég hef hugsað mikið um atómskáldin undanfarið er að þeirra skilgreining á því hvað er kveðskapur virðist vera að láta undan, eftir að hafa verið allsráðandi í rúma hálfa öld. Fyrir þeirra tíð var kveðskapur allt það sem hafði stuðla og höfuðstafi á réttum stöðum. Síðan þá hefur ljóð verið lýrískur texti, oftast en ekki alltaf stuttur. Hvernig tungumálið sjálft er notað, hvernig orðum og bókstöfum er raðað, er aukaatriði. Eitt sem ég hef orðið var við er að skáld eru farin að reyna að koma tungumálinu í einhver bönd, og nota til þess ýmsar leiðir. Að sama skapi hafa efnistökin verið að verða fjölbreyttari, þó hægt sé. Mér finnst þetta spennandi þróun, þó að vissulega geti þetta verið smábóla sem hjaðni án þess að ná að springa.

Þegar maður brýtur sér leið gegnum textann, steypir brotin saman í kunnugleg orð og setningar, ertu síðan að skrifa um og draga upp myndir af ýmsu: náttúru, sumri, dauða, fólki og samskiptum þess. Hvert er samspilið, tengslin, milli formsins og efnisins?

Þetta eru, meira og minna, ljóð um tjáningu. Það var reyndar ekki ég sem sá það, heldur Anton Helgi. Ég er samt sammála honum. Það er erfitt að tjá sig, og þetta form gerir efnið áþreifanlegt. Með því er lesandinn orðinn hluti af þessari erfiðu tjáningu, þó það komi að því hinum megin frá.

Annað þema sem ég sé í þessum ljóðum er eyðilegging. Með því að fara svona sérkennilega með tungumálið þá er ég að tæta það í sundur. Það er þó ekki sönn eyðilegging því tungumál er eitthvert hið lífseigasta og sterkasta kerfi sem um getur. En það er hægt að leika eftir þessa eyðileggingu á yfirborði tungumálsins.

Annars vildi ég fjalla um mörg aðskilin málefni. Sum ljóðanna í bókinni eru pólitísk, sum persónuleg, önnur fjalla um persónur, og svo eru kvæði um ákveðið ástand. Ég lít svo á að hvorugt formanna sem ég var að vinna með í þessari bók kalli á sérstakt viðfangsefni. Þau eiga frekar að kalla fram ákveðinn lestur og, ef allt gengur upp, fá lesendur til að sjá tungumálið á aðeins öðruvísi hátt en áður.

Þú hefur verið að skrifa og birta ljóð í meira en áratug, ekki satt? Hvers vegna hefurðu ekki gefið út sjálfstæða ljóðabók áður?

Ég byrjaði að semja af alvöru þegar ég var sautján ára. Fljótlega var ég búinn að safna upp nokkrum slatta af ljóðum og vildi koma þeim út. Ég sendi þau til Nykurs, sem þá var forlag sem Andri Snær Magnason, Davíð Stefánsson og Steinar Bragi fóru fyrir. Þeir höfnuðu því handriti, og Steinar Bragi hitti mig á kaffihúsi og ræddi við mig lengi um handritið og kveðskap almennt. Þetta var mjög mikilvægur fundur í mínu lífi því þetta var í fyrsta skipti sem einhver tók ljóð mín nógu alvarlega til að tala við mig um þau. Áður hafði sýn mín á ljóð verið bundin við texta. Nú fór ég að sjá að ljóð eru ort til lesanda, ekki skilaboð frá einu kvæði til annars. Ég hafði verið eins og manneskja sem lærir tungumál af því að lesa bækur án þess að heyra það talað.

Ég varð fljótt ánægður með að handritið hefði ekki komið út. Ég gerði mér fljótlega grein fyrir því að ég vissi eiginlega ekki hvað ég væri að gera sem skáld. Til að þjálfa mig ákvað ég að byrja að skrifa eitt ljóð á dag, og ákvað líka að gera það fyrir opnum tjöldum. Að árinu liðnu fannst mér ég ekki hafa komist mikið nær því að kunna að semja ljóð. Svo ég hélt áfram að semja kvæði. Svo, einn daginn, tólf árum eftir að ég byrjaði að yrkja, samdi ég ljóð sem hét „Reiða“. Ég skildi hvað ég var að gera þar á annan hátt en áður. Ég gat fiktað í því og lagað það til, og svo fannst mér það vera tilbúið. Ég hafði aldrei áður samið ljóð sem mér fannst klárað. Ég vissi alveg hvað ég var að segja og að skilaboðin myndu komast til lesenda, og að annað fólk myndi fá næði til að koma með eigin hugsanir að kvæðinu. Það var ekki fyrr en þá sem mér fannst ég tilbúinn að gefa út. Síðan liðu fimm ár, en ég var upptekinn á meðan við ýmislegt sem skipti mig máli, gefa út mína fyrstu skáldsögu, stofna Meðgönguljóð ásamt þeim Valgerði og Sveinbjörgu, klára B.A.-nám, verða ástfanginn, eignast son, en þegar það var kominn tími til að gefa út ljóðabók var ég tilbúinn.

Þú skrifar líka prósa, hefur gefið út eina skáldsögu og ert með aðra í bígerð og hefur svo líka verið að skrifa smásögur. Hver er munurinn á því að skrifa ljóð og prósa?

Kærastan mín segir (hún er einnig rithöfundur): að skrifa er uppreisn.

Þegar ég skrifa skáldsögur og smásögur er ég í stöðugri uppreisn: gegn forminu, gegn samfélaginu, gegn sjálfum mér, gegn alheiminum, gegn bókmenntum, gegn dauðanum og lífinu. Ég er sífellt að þjösnast á sögunni, togast á við persónur, hlaupa inn í öngstræti og reyna allar leiðir til að komast út aftur aðrar en að fara sömu leið til baka og ég hljóp inn. Ég er mörg ár að semja smásögur og skáldsögur.

Þegar ég skrifa ljóð, hins vegar, fer ég til kirkju. Ég upplifi mig í snertingu við eitthvað sem er stærra en ég, og að ég sé að iðka eitthvað sem fólk hefur verið að gera síðan manneskjur urðu að manneskjum. Ég geng inn í ljóðið og er kominn út úr því eftir eina eða tvær klukkustundir. Síðan sný ég reyndar oft aftur að sama ljóðinu, eins og trúað fólk sem fer oft með sömu bænina.

Druslubækur og doðrantar þakka Kára kærlega fyrir viðtalið og fá góðfúslegt leyfi til að birta eitt ljóð í viðbót: lokaljóðið í bókinni, upplífgandi sumarljóðið 2012 sumar Reykjavík.

grill borgarar pylsur kjöt grænmetis
tómatar paprikur kartöflur kótilettur lamb
lamb lamb fótbolti bjór frisbí bjór
körfubolti badminton hakkísakk fótbolti
bjór aldrei myrkur sól sól sól kaffi
útivið appelsín te kók setið á palli á
Austurvelli bjór við Hljómskálann hjá
Jónasi Tómasi ganga á fjall ekki Esjan jú
Esjan nei Esjan Esjan Esjan samlokur í
nesti hnetur hnetur hnetur göngutúr hafið
Öskjuhlíð ströndin Klambratún legið í
grasinu lesandi kelandi kelandi kelandi
bjór lamb lamb lamb keyrt með opna glugga
sól sól sól Hljómskálinn Austurvöllur
fótbolti hafið hafið hafið krakkar spila
fótbolta unglingar drekka bjór núna
fótbolti bjór fótbolti bjór lamb lamb
lamb bjór grænmetisborgarar grænmetispylsur
tómatar paprikur aldrei myrkur kasta
frisbí sparka bolta lamb lamb lamb bjór
bjór bjór gin tónik krakkar í Valsbúningum
Klambratún bjór sama hvaða bjór bjór bjór
sit úti á palli á Austurvelli bakvið
Hljómskálann lesandi kelandi kaffi
appelsín te sól sól keyrt eitthvað svo til
baka opnir gluggar kaffihús útiborð
bakgarður grill sól sól lamb lamb grill
grill grill horft á fótbolta rifist um
fótbolta spilaður fótbolti fótbolti
fótbolti bjór kaffi te appelsín gin tónik
sama hvaða tónlist sama hvaða áfengi sama
hvaða fótbolti sama hvaða bók kelerí
kelerí kaffi kaffi kaffi tómatur paprika
kokteilssósa sósa sósa tómatssósa
grænmetisborgari franskar franskar
franskir krakkar í fótbolta hver er
uppáhalds fótboltamaðurinn Zidane Messi
Klinsmann Pelé van Basten aldrei myrkur
rifsber fyrst súr svo sæt veðurfréttir sól
sól sól teknó blastar Laugavegur kaffi
kaffi kaffi útiborð kasta frisbí ganga
á fjall Móskarðshnúkur Keilir Móskarðshnúkur
Keilir Keilir Keilir aldrei aftur myrkur
sól sól sól sól sól sól sól sól sól sól