Bókasöfn á gististöðum, 8. þáttur

Í þeirri góðu trú að lesendur séu ekki búnir að fá sig fullsadda af greinaflokknum Bókasöfn á gististöðum bæti ég við áttunda þætti.

Það er gaman að koma á næturstað sem er stútfullur af nýjum og spennandi bókum - en það er líka svo notalegt að hitta þar fyrir gamla og góða vini. Á dögunum rakst ég á vinkonu mína Guðrúnu frá Lundi í heimilislegum bókaskáp. Þar sat hún innanum titla á borð við Íslenzki bóndinn, Miðilshendur Einars á Einarsstöðum og Hinsta sjúkdómsgreiningin. Þar mátti líka finna níu ástarsögur eftir Bodil Fosberg í þýðingu Skúla Jenssonar, Dagbók Berts og Vetrarbörn eftir Deau Trier Morch. Þar var líka að finna ákaflega furðulega sögu sem ber titilinn Á miðum og mýrum eftir Rögnvald nokkurn Möller. Meira af henni síðar.

Dalalíf var lengi ein af mínum eftirlætis sögum. Ég hafði það fyrir reglu að lesa hana alla einu sinni á ári - alltaf í maí, en líklega eru nærri tíu ár síðan síðast. Það var því kærkomið að bregða sér í Hrútadalinn og hitta þar fyrir kvennabósann Jón á Nautaflötum, hina fragílu eiginkonu hans Önnu, Þóru í Hvammi og hennar fúllynda eiginmann og alla hina.
Guðrún frá Lundi var miklu vinsælli en allir samtímarithöfundar hennar karlkyns til samans leyfi ég mér að segja. Hún var komin á efri ár þegar hún settist við skriftir og var þá óstöðvandi. Bækurnar voru í stöðugu útláni á bókasöfnum og seldust í ótrúlegum upplögum. Mörgum fannst nóg um og töldu að fólk ætti nú frekar að halla sér að Nóbelsskáldinu en lúra í kjöltu skagfirskrar kerlingar. Guðrún fékk ábyggilega aldrei ritlaun þrátt fyrir ævintýraleg afköst og miklar vinsældir. Í seinni tíð hefur hún hlotið einhverja viðurkenningu og meðal annars hafa verið haldin tvö fjölsótt málþing um verk hennar á heimaslóðunum í Skagafirði.

Guðrún frá Lundi var góður rithöfundur. Hún hafði látlausan stíl, bjó til minnisstæðar persónur og Dalalíf er aldrei leiðinleg þó hún telji hátt í 2000 blaðsíður. Ég þarf ekki mikið meira.