Bókmenntabærinn Sauðárkrókur

Ýmis atvik ollu því að ég eyddi gærdeginum á Sauðárkróki. Ég byrjaði á því að skoða bæinn, þ.e.a.s. gamla hlutann af bænum, auðvitað er úthverfi á Sauðárkróki eins og í flestum sjávarplássum en þangað nennti ég ekki. Húsin (sum eru falleg og flest heita eitthvað) eru í misjöfnu ásigkomulagi en þó nokkur er búið að gera upp og önnur er verið að flikka upp á og ég sá líka nokkra litla, ljóta garða sem garðyrkjumaníakar heimsins gætu breytt í eitthvað fallegt. Á áberandi stað við Aðalgötuna rakst ég á bókaútgáfuna Lafleur, sem ég tók mynd af.

Lafleur við Aðalgötu á Sauðárkróki

Gluggaskraut hjá Lafleur

Síðan langaði mig í kaffi svo ég fór í bakaríið. Þar er kaffitería og hægt að setjast niður og lesa. Í hillu voru nokkrar bækur, m.a. ljóðasafn Einars Más Guðmundssonar, skrásetningar frá skyggnilýsingum með Hafsteini miðli og Saga Sauðárkróks eftir Kristmund Bjarnason í mörgum bindum. Ég valdi sagnaþætti eftir Benedikt frá Hofteigi og á meðan ég drakk kaffið las ég kenningar um að Reynistaðabræður hefðu drepist úr einhverskonar eitrun. Þegar klukkan var orðin tólf og ég vissi að búið var að opna bókasafnið í bænum (ég kannaði auðvitað opnunartímann fyrirfram) fór ég að Safnahúsinu. Í dyrunum stóð Gyrðir Elíasson á spjalli við nokkra innfædda. 

Bókasafnið er á efri hæð Safnahússins. Þangað hefði alveg mátt senda nokkra seðla í hinu svokallaða góðæri, gólfteppið í lestrarsalnum er ekkert til að halda upp á. En landsbyggðin naut líklega lítils þegar meintir peningar flæddu á Íslandi. Ég byrjaði á að athuga bókakostinn. Auðvitað kannaði ég fyrst það sem að mér og mínum snýr en fann því miður ekki bækur eftir þær sem skrifa á þessa síðu og eftir leit í Gegni sannfærðist ég um að hvorki Sláttur, Skrælingjasýningin né Leyndarmál annarra eru í eigu bókasafnsins á Króknum. Þá var ég auðvitað að hugsa um að fara í fýlu og finna mér dapurlegan bar til að hanga á fram á kvöld röflandi yfir kúltúrleysinu í Skagafirði. Önnur hugmynd sem kom upp var að ég færi í Skagfirðingabúð og keypti eintök (þar fást allavega Sláttur og Leyndarmál annarra, ég fann enga bókabúð í bænum) og reyndi að pranga þeim inn á bókasafnið, eða í versta falli gefa því þau. Það endaði samt á að ég settist niður, hlustaði með öðru eyranu á mann ræða náttúrunafnakenningu Þórhalls Vilmundarsonar (sem hann gaf lítið fyrir) við bókavörðinn og gluggaði í nokkrar bækur. Meðal þeirra voru Æviskrár Kjósarmanna, þar sem ég fann klausu um langafa minn

og samtöl við Hitler, sem ég nennti nú ekki að lesa mikið í. Hitlersbókin kom út 1940.

Eftir langa lestrarstund á bókasafninu, þar er líka hægt að komast í tölvu í klukkutíma fyrir 200 krónur, fór ég út og ók sem leið lá út á bryggju, þangað sem ég átti erindi. Á þeirri leið bókstaflega neyddist ég til að gerast druslubókapapparazzinn! Þegar ég rúllaði framhjá gulu húsi sá ég Egil Helgason og Gyrði Elíasson á spjalli. Algerlega óvart var ég með myndavél við hliðina á mér og smellti af einu skoti út um framrúðuna. Það er auðvitað dónalegt að taka myndir í laumi en ég bara breyttist í forhertan Jesúíta og ákvað að tilgangurinn yrði að helga meðalið. Þetta var of gott stöff til að sleppa því. 

Egill og Gyrðir spjalla saman við gult hús á Sauðárkróki