Fyrst og fremst á ljóðið að vera ný sköpun: Viðtal við Elías Knörr

kraftaverk
duga aldrei
nýjar hamfarir vantar
brunahraun
hryðjuverk
stórslys
logandi engla
eða
               nýja opinberun
               sem veitir okkur leyfi
               til að drekka okkur blind
               beint úr slökkvitækinu

Á sumardaginn fyrsta síðastliðinn komu út þrjár nýjar ljóðabækur hjá Meðgönguljóðum. Druslubækur og doðrantar hafa þegar birt viðtöl við tvö skáldanna sem þar áttu bók og hér birtist viðtal við það þriðja: Elías Knörr. Nýja bókin hans heitir Greitt í liljum.

Sæll Elías, til hamingju með bókina og takk fyrir að koma í viðtal! 

Takk fyrir mig! Það er frábært að koma sér í góðan drusluskap þó maður sé ekki ennþá búinn að yrkja doðrant.

Greitt í liljum – hvaðan kemur þessi titill? Er þetta pólitísk yfirlýsing - sprengjum upp peningakerfið með blómum? 

Hahhahah. Já og nei. Ég er frekar pólitískur þegar ég tala um ljóðagerð, mér finnst mikil andspyrna vera falin í því að yrkja og stundum segist ég vinna í antifasískri fagurfræði...en satt að segja stafar titillinn af öðrum hugmyndalegum forsendum. Greitt í liljum er einhver tilraun til að yrkja um vor og birtuna, eða frekar til að skrifa bók sem stefnir að vorinu, og það kostaði sitt! Þetta má lesa sem algjöra allegóríu (í metabókmenntalegum skilningi), því alvöru birtan skiptir reyndar ekki miklu máli og ég hata sólina innilega – og líffræðilega, því meðal annars fer mígrenið alltaf að banka á bakdyr heilans um leið og sumartíminn nálgast. En verkið er haust- og vetrarferli sem skáldið fer í gegnum í leit að ljóðum. Langt ferli, en skáldið er sannfært um að textarnir munu birtast að lokum. Veturinn kemur fram með raunverulegum árstíðartáknum á blöðunum, en í huga mér er hann ekkert annað en hugarástand samfélagsins þar sem fasismi og snobberí vilja hafa allt í sífelldu svörtu og hvítu: annaðhvort myrkur eða snjór, allt skýrt á milli og engar breytingar, því það þykir pent og fínt og öruggt...og við búum í svoleiðis hávetrarsamfélagi. En titilinn þýðir líka það sem skáldið þurfti að borga til að komast á áfangastaðinn og birta bók.

Í textunum sést líka að ég lét vetrarsortann verða að sortu. Og hvítu fannbreiðurnar geta vel verið blaðsíður. Bækur opnast einsog blóm, þess vegna greiddi ég „í“ eða „með“ liljum.

Rannsóknin sem ég gerði fyrir þessa bók er löng saga og auðvitað væri hægt að blaðra endalaust um hana...en lesturinn á að vera einfaldur og óháður persónulegu sögunum mínum.

Þetta eru mjög spennuþrungin ljóð - þegar þú talar um það í einu ljóðinu að “eitthvað / óaðskiljanlegt í / blaðsíðunni / spennist í / sundur” finnst manni eins og þú sért að lýsa því sem maður er sjálfur að lesa - og það er jafnvel manifestóblær á sumum þeirra, til dæmis í brotinu aftan á bókarkápunni: ræktum líkamann með ergi / og ræktum vopn / með líkamanum. Þú hefur talað um þessi ljóð sem andóf, ekki satt? Hvers konar andóf er það? Argt andóf, líkamlegt andóf? 

Já, ergi felur í sér mikla andspyrnu og andóf. Fyrra brotið sem þú nefnir kemur úr ljóðasyrpu sem heitir „raunadálkar“, því þau eru einhverskonar raunir, en líka fyrstu og einu raunsönnu ljóðin sem ég hef birt á ævinni; þau eru hreinar allegóríur en samt hafa þau gerst í raun og veru – á metabókmenntalegan hátt! – þess vegna virka þau einsog verið sé að lýsa því sem maður er að lesa.... Upprunalega eru þau ljóð um rithöfundaferlið mitt, um ágreining milli skáldaradda...en auðvitað á enginn að þurfa að lesa annað Knarrardót til að skilja einfalda texta, annars verður efnið alltof persónulegt. Þessi syrpa eru bara ljóð um samskipti og ef til vill er skáldaröddin nær lesandanum en þeim sem skrifar niður textann...kannski snerta þau klofning frekar en andóf.

Manifestóblærinn er óhjákvæmilegur því maður er með hverri bók að lýsa yfir ákveðinni fagurfræði og hvetja yngra fólk til að yrkja eða hugsa um fagrar listir með öðrum orðum. Þetta er kannski smá áróður, ósjaldan nauðsynlegur, en bestur þegar hann er ekki í brennidepli. En þótt ég hafi hannað þessa bók í stærra samhengi þá verður maður alltaf að hugsa sérhvert ljóð í einhverskonar sjálfsþurftarbúskap, ég meina, maður yrkir orðin og blaðsíðuna sem sjálfstætt og sjálfbært lén. En svo gerist stundum að sum ljóð rembast hrikalega, verða miklar textafrekjur, og skáldið þarf annaðhvort að henda þeim í ruslið eða slípa og laga þau sem yfirlýsingar... En ég reyni frekar að láta bækur virka sem manifestó í heild sinni en að yrkja alltof afgerandi ljóð, annars skrifa ég formála og tala þar skýrt um stefnuna... En nú þegar þú nefnir það þykir mér Greitt í liljum manifestómeiri en ég hafði hugsað fyrst. Kannski er ég orðinn soldið frekur, hahahhah.

Ergi er líka erfitt hugtak að útskýra og skilja, því orðið hefur mikið breyst í aldanna rás. Maður er argur því maður er ja...pirraður og reiður, en ekki síður hinsegin og hvorki fugl né fiskur og bæði í senn...en segjum að mér þykir sjálfum ergi vera einkenni hamskiptinga. Og það er líka nauðsynlegt að skipta um ham til að koma fram byltingu.

En varðandi vopnin...hvað eru vopn sko?! Eru ljóð hættuleg? Er líkami þinn hættulegur?

Þú hefur líka talað um að þú yrkir í anda kreasjónismans, hvað er það eiginlega? 

Kreasjónisminn er bókmenntastefna sem kom upp akkúrat fyrir hundrað árum innan framúrstefnulistanna. Rithöfundanöfnin má finna á Wikipedíu og ég vil ekki fara alltof ítarlega í lýsinguna því þetta var býsna opin stefna, en tvennt finnst mér mikilvægt að útskýra:

Fyrst og fremst að ljóðið á að vera ný sköpun; sjálfstæð og óháð raunheiminum. Þetta felur í sér að til dæmis rómantískt tal, innilegar tilfinningar eða játningar höfundarins eru ekki æskilegar í nýju sköpuninni. En ljóðið á líka að eiga sjálfstætt og skáldlaust líf, þ.e.a.s. án höfundarins og þess hvernig höfundurinn skilur eigin texta. Ljóðið má ekki heldur vera háð raunverulegum hlutum eða verum, það má hvorki ræða né lýsa eða lofsyngja eitthvað í raunheiminum: skáldið skapar ljóðamyndir og yrkir um þær eða í kringum þær...og allt verður óháð veruleikanum sem við lifum í, því þetta er nýr heimur. Sömuleiðis má maður ekki heldur skrifa fyrir raunverulega lesendur eða markaðinn og þaðan af síður fyrir Íslendinga. Þetta á að vera ljóð fyrir ljóðið í sér.

Annað er að stundum þykir fólki kreasjónismi hljóma einsog einhverskonar afbakaður súrrealismi, og oft reynist satt að segja hæpið að kveða upp úr um það hvort tiltekinn texti sé kreasjónískur eða súrrealískur fyrr en maður hefur lesið meira eftir sama höfundinn – sem er líka hæpin aðferðafræði – en súrrealískar bókmenntir eru venjulega háðar raunheiminum eða a.m.k. rithöfundinum. Þar að auki krefst nýskapaður ljóðaheimur þess að eiginleikar hans séu mjög kerfisbundnir. Sambönd milli tákna, kenninga og myndhverfinga eiga að vera stærðfræðilega rökrétt. Þau hljóma sennilega óhefðbundin, óvænt eða klikkuð einsog í súrrealisma, en þau eiga að smellpassa saman, því annars hrynur heimurinn í ljóðinu. Súrrealismi er mjög svipaður en krefst ekki svo strangs kerfis, sem er líka gott því hann byggist á öðrum forsendum og hefur annan tilgang. Munurinn er sko til, en hann er ekki alltaf auðséður.

Á íslensku veit ég að a.m.k. Bergþóra Einars hefur drukkið af sama kaleiknum. En það sést líka að við höfum teygað mjöðinn á ólíkan hátt. Og þannig á það að vera, þess vegna vil ég hafa lýsinguna opna.

Kreasjónisminn hefur verið mikilvægasti grunnurinn alls þess sem ég hef gert, en ég hef líka farið aðrar leiðir, til dæmis í gjörningum, því það er líka nauðsynlegt.

Ég myndi skora á aðra að yrkja í þessum anda. Það á ekki að reynast erfiðara en hvað annað, en maður þarf að kveðja heiminn til að gera það, yfirgefa sjálfan sig, þannig að maður þarf að vera róttækur og ekki hræddur við að byrja upp á nýtt á núlli...eða vera bara unglingur.

Það eru sex ár síðan síðasta ljóðabókin þín á íslensku kom út, Sjóarinn með morgunhestana undir kjólnum. Það er ýmislegt sem maður sér í báðum þessum bókum; kynusli og hinsegin erótík sem blandast saman við náttúru- og jafnvel landbúnaðarmyndmál, ljóð sem eru beinlínis blautleg, ákveðnar forn- og miðaldavísanir... Í Greitt í liljum er dauðinn hins vegar líka nálægur og bæði ljóðin og bókin sjálf eru ennþá meitlaðri (hún er auðvitað líka styttri). Hvernig lítur þú á tengslin og þróunina milli þessara tveggja bóka? 

Ljóðakreddan eru sú sama í báðum bókum og heilinn sem stýrði ferðinni býr í sama höfðinu, þannig að vinnsla og stíll eru endurtekin, og maður á sér sérstaka fagurfræði og áhugamál og áráttur... Ég veit ekki hvað herra Freud myndi segja um bækur mínar en mér finnst gaman að blanda öllu þessu saman í textunum sem ég yrki.

Í persónulegri skilningi felst ferlið sem ég nefndi áðan líka í því að ég drap „sjóarann“ – öldur og haf og fiskheima er hvergi að finna hér – og líka að „konan“ sem skrifaði Sjóarabókina snertir ekki pennann hér; í þessari bók lét ég hana vera fyrrverandi eiginkonu mína, spegilmynd mína og meira að segja mömmu mína, en ekki skáldið. Þannig að þetta kver er engin leiðarbók skips heldur algjör þurrlendisbók, og raddirnar sem ég valdi fyrir hana hljóma karlmannlegri en í fyrrum bókum, þó „genderbender“, „female-to-male“ eða koníkall-trans sé ansi mikið leiðarminni hjá mér... Hugsaðu til dæmis um kápu „Sjóarans“ eða um meykóngsljóðið hér.

Svo, varðandi dauðann, vildi svo til að rétt um það leyti sem ég kláraði Sjóarabókina var mér boðið á stórt rithöfundaþing í Mexíkó og þar mátti maður ekki fjalla um neitt nema Dauðann. Og ég sökkti mér í vangaveltur því ég skil varla þetta fyrirbæri sem við köllum „dauðann“ – ég skil til dæmis feigðina eða tómleikann sem fylgir betur – en þar sat maður á hóteli með fínustu kræsingar og flögrandi fiðluleikara meðan handsprengjum rigndi annarsstaðar í borginni í hálfgerðri borgarastyrjöld...og það breytti öllu. Ég meina, ég upplifði ekki neitt alvarlegt í fyrstu persónu – dauðareynslur mínar eru af venjulegra tagi – en upp úr þessu fannst mér ég lifa í algjörri blekkingu, þannig að þegar ég fór að skrifa næstu bækur þá færði ég þennan framandi dauða út úr einkalífinu og setti hann í baksvið ljóðanna, þannig að einhverskonar stríðsástand er oft – ef ekki alltaf – í bakgrunninum. En svo fyrir tveimur árum gerði ég líka gjörning á SOUNDOUT-ljóðahátíðinni í Berlín þar sem ég var með allegórískum hætti að drepa persónuleika „Sjóarans“ og lét gestina skapa nýtt andlit á mér; þannig að dauðinn snerti ekki einungis textana heldur líka skáldið. Síðustu verk mín hafa verið undir miklum áhrifum frá þessu tvennu og hér grillir í það milli lína, en lesandinn þarf alls ekki að vita neitt um þessar persónulegu sögur.

Ég get alltaf týnt mér í fáranlegum sögum. Hugmyndatívolí skálda er oft hallærislegt, þannig að sumt væri kannski skárra að láta ósagt... Og einsog þú nefnir er ég alltaf með annan fótinn á miðöldum, og sum ljóð eru til dæmis skrifuð af handritamunki, en hvað myndirðu halda ef ég segði að í hugsanaferlinu mínu væri þessi fyrirmynd að miðaldamunki við skriftir í klaustri engin önnur en hin ljúfa Angelína Jolie?! Hún er reyndar mjög mikilvæg í ljóðaheiminum mínum, en það væri löng saga og ónauðsynleg að útskýra af hverju hún skiptir svo miklu máli í Greitt í liljum... Leiðirnar sem leiða mann að ljóðum eru langar og oftar en ekki skringilegar!

En ég hafði ekki pælt í landbúnaðinum... Hmmm...það er sko eðlilegt að hann komi fram því ég fjarlægði mig frá hafinu, þar af leiðandi kom ég mér nær og nær skepnunum...sem í okkar menningu eru líka nær karlmennskunni!

Svo uppgötvaði ég líka í vetur að sum ljóðin er hægt að lesa BDSM-lestri, það var ekki upphaflega áætlunin, en mér finnst það samt mjög heppilegt. Ég leitaði gjarnan að grimmum aðstæðum í þessari bók, en á sama tíma eru samkennd og innlifun mikilvægari í fyrri verkunum, þess vegna finnst mér BDSM-lestur ansi gagnlegur.

En annað örlítið atriði er að eftir Sjóarabókina þurfti ég líka að flytja íslensk ljóð í löndum þar sem fólk skildi ekki orð í íslensku, og það var ekki alltaf hægt að þýða eitthvað...þannig að ég fór að tónsetja nokkra texta og syngja þá til að geta a.m.k. miðlað einhverjum mállausum tilfinningum til erlendra gesta. En meykóngsljóðið í Greitt í liljum fór öfugu áttina; textinn hefur sérstaka byggingu bara út af því að ég vissi snemma að ljóðið ætti að verða lofsöngur. Það var eitthvað mjög nýtt, að yrkja með söngstrúktúr í huga.

Eins og ég nefndi þá er Greitt í liljum mjög meitluð bók, ljóðin eru mjög nákvæm, ef svo má segja. Tók hún miklum breytingum, í samvinnu við ritstjórann þinn Kára Tulinius, frá því þú skilaðir fyrst inn handritinu? 

TAKK! Hugmyndin tók breytingum en ekki textarnir, ég bara orti alltaf eitthvað nýtt. En ég vil þakka Partusi innilega fyrir þolinmæðina. Ég var með nóga texta til að birta bók þegar ég skrifaði undir samninginn, en ég vildi samt fara aðrar leiðir og gera verk sem myndi passa betur við hinar bækurnar mínar.

Hvernig ljóðum ertu hrifnastur af sjálfur? Áttu þér einhver uppáhaldsskáld? 

Maður er alltaf hrifnastur af þeim ljóðum sem maður gæti ekki ort sjálfur, hahhahah. En ég er kannski ekki nógu menntaður til að segjast eiga mér uppáhaldsskáld. Í Greitt í liljum má finna áhrif frá Kristínu Ómars (og orðamöguleikum hennar), Sjón (meðal annars hafa línurnar hans „ég heiti Ísóbel, giftist sjálfri mér“ verið mikil kveikja í þessari bók) og Diddu (enda fór ég í rithöfundahús í víkingafjörunni í Rianxo með bóhemískt prójekt sem grundvallaðist að nokkru leyti á bókinni hennar Lastafans og lausar skrúfur, verkefnið misheppnaðist en áhrifin blifu). Höfundar Hrólfs sögu kraka ok kappa hans og Hrólfs sögu Gautrekssonar eru líka einhversstaðar í bókinni. Svo væri ég kannski ekki ég hefði ég ekki rekist á Little theatres – Teatrinhos eftir Erin Moure, í fyrra var gerð skálduð heimildarmynd um alter-egóin okkar, en það er löng löng saga sem enn er að þróast... En kvikmyndin heitir ContraFaces, gúgglaðu hana!

Mér þykir skemmtilegast að finna ljóð fyrir utan bókmenntir. Ég er ótrúlega mikið fyrir allskonar blaður og kitsch og trash og rugl í kringum mig. Ég er mjög dada í einkalífi mínu og manneskjur geta líka haft nautn af mörgu öðru en hefðbundnum fagurbókmenntum, og sótt innblástur þangað. Einusinni hittumst við Kári á kaffihúsi til að ræða um eldri óbirt ljóð og þá sagði hann eitthvað sem mér misheyrðist hrapallega, eitthvað um „sveitt afrit“ – sem hann hafði auðvitað ekki sagt. En ég varð hugfanginn af þessum misheyrðu orðum hans Kára og þau hlutu að lokum heiðurssess í bókinni.

Þú yrkir bæði á íslensku og galisísku. Hvernig er það ólíkt að yrkja á þessum tveimur málum? Eru galisísku ljóðin þín á einhvern hátt öðruvísi en þessi íslensku? Hvaða áhrif hefur tungumálið á útkomuna? 

Tungumál eiga alls ekki að skipta miklu máli, um leið og höfundurinn kann sitt fag. Þetta fer eftir kunnáttu og hæfileikum. Manneskjur hugsa í byggingum og orðamöguleikum sem sérhvert tungumál grundvallast á og tjáir sig með, þannig að leikreglurnar eru fyrirfram settar, því tungumál eru gamlar hefðir. Maður hefur rannsókn – eða leik – á tilteknu tungumáli, finnur ljóðamyndir og strúktúr og byggir texta í kringum þær. Auðvitað hefur tungumálið áhrif, en maður gerir sér grein fyrir því þegar maður les, gagnrýnir eða þýðir, ekki þegar maður yrkir. Svo eru bæði íslenska og galisíska ósköp venjuleg indóevrópsk tungumál, þannig að maður ætti kannaski að yrkja á grænlensku eða japönsku til að geta svarað einhverju áhugaverðara, hahhahah.

Það er allt önnur saga þegar maður vinnur fyrst með abstrakt hugtök, því hugmyndir skipta litum eftir menningarheimum. Og ekki út af skólabókardæmum einsog að svartur sé gleðilitur í Egyptalandi (því upprunalega táknaði hann frjósemi Nílarleðjunnar) og hvítur fái þar af leiðandi ákveðinn sorgarblæ, ég á frekar við að sérhvert málnotendasamfélag og bókmenntahefð hefur sínar leiðir til að tala um heiminn. Þau eiga sín bókmenntablæti, sem töfra lesendur áreynslulaust, en einnig sín tabú, sem aldrei má nefna eða vinna með. Þannig að þegar fjöltunguskáld er með hrífandi hugtak í huga verður það að passa sig að nota það ekki í menningarheimi þar sem það hefur gagnstæð áhrif... Íslenska samfélagið er til dæmis með kvótakerfið á heilanum og þessi hugsunarháttur snertir miklu fleira og meira en fiskerí, en það væri kannski glatað að skrifa um kvótahugsun á útlensku... Hins vegar þykir mér erfiðara að yrkja um áfengi á íslensku, mér hefur tekist það en á galisísku er vínið sveigjanlegra ljóðaminni.

Ísland er líka býsna lítill heimur og það er ekki nógu mikið þýtt yfir á íslensku, og ég meina ekki bara bókmenntir eða íðorð; til að mynda eru sum málefni einungis rædd á ensku og það veldur ákveðnum „þrengslum“. Þó að íslenska málið sé málfræðilega sveigjanlegt og frjótt og reiðubúið til að skilja algeiminn þá er hugmyndaheimurinn sem málnotendur skapa ekki jafn opinn og æskilegt væri í nútímaveröld eða í bókmenntum. Þetta hefur sín áhrif á samfélagið en það takmarkar líka listmöguleikana.

Annað er kannski að galisíska er marghöfða skrímsli sem bítur og fartölvan er alltaf að skamma mig fyrir að kunna ekki að beygja galisískar sagnir á staðalmálinu...en það eru mín eigin vandamál í einkalífi mínu, það kemur ekki fram í neinu birtu orði.

Hvernig er ljóðasenan sjálf ólík milli Galisíu og Íslands? Hvað er efst á baugi í ljóðaheiminum í Galisíu? 

Ég hef ekki hugmynd, ég bý í sápukúluheiminum mínum og kem ekki út nema mér sé boðið út eitthvað eða ég sé að eiga í einhverri samvinnu með öðrum mannverum.

Ljóðasenan er kannski pólitískari í ættfjörðunum en á Fróni, sem hefur bæði sína kosti og galla. En enskan á nánast hvergi stað þar og bandaríska menningin er ekki jafn áberandi og hérlendis; það finnst mér mjög jákvætt. Þvert á móti þarf maður ósjaldan á Jakobslandi að berjast gegn konungsmálinu og menningargrautnum sem því fylgir.

Konungsríki Spánar er með sæmileg lög varðandi opinber tungumál gömlu sögulegu þjóðanna, en kerfið, stofnanirnar og fólkið eru samt ósköp leiðinleg – og hér er ástandið allt öðruvísi, nema maður sé döff – þannig að menningarbaráttan verður alltaf efst á baugi. Samt ekki beinlínis í textunum sjálfum heldur í afstöðu og vinnu skálda. Maður er gjarnan mjög pólitískur, því það er nauðsynlegt, en ég held að skáld reyni samt að hugsa sem minnst um hindranir, því maður á líka að vera hamingjusamur og geta skapað frjáls(t).

Mörg meiriháttar lifandi galisísk skáld eru býsna erfið að lesa og skilja, en ekki vegna þess að stíllinn sé snúinn eða strembinn, því þau eru með mjög fínslípaðar og hnitmiðaðar setningar, en hugarheimar þeirra og tákn eru rúnir fyrir mér. Þetta virkar samt mjög heillandi því ég gæti aldrei ort þannig og það þykir mér aðlaðandi. En stundum líður mér einsog tossa og ég væri fegnari lesandi ef erfiði væri ekki svo ríkjandi einkenni.

Svo dafnar auðvitað mikill rómantískur pakki, einsog allsstaðar, en það góða við það er að sumt fólk kann að nærast vel af þjóðlagaheiminum.

Mér finnst gott að í Galisíu er skáldum mjög oft boðið í framhaldsskóla. Þetta er hluti af baráttunni, og því miður get ég sjaldan farið í svona heimsóknir því ég er ekki á staðnum. En svo væri kannski spurningin að fara að heimsækja skóla hérlendis!

Fjölmiðlar fjalla ekki eins mikið um ljóðabækur í Galisíu og á Íslandi, það er ansi leiðinlegt, en samt er þægilegra að vera í fjölmiðlunum erlendis en í okkar litla samfélagi.

Ég er semsagt nánast allt árið um kring í Reykjavík, oftar en ekki inni í bókmenntaskápnum, og ég var meira að segja ekki einu sinni á fésbók!, þannig að ég get ekki mikið sagt um þessa heima. Hef samt unnið meira í reykvísku upplestrasenunni og hún þykir mér mjög hugguleg. Eina málið að mínu mati er að hérlendis vantar eðlilega pöbbamenningu eða þjóðlagamenningu sem blanda mætti við skáldaheiminn. En kannski eru rapp og ljóðaslamm að opna nýjar leiðir...það verður skemmtilegt að sjá á næstunni!

Það besta á Íslandi er að fólk kaupir enn ljóðabækur og skáld finnast á öðru hverju heimili eða skúffu. En einsog fróður galisískur bóksali sagði mér í fyrra: „Í Galisíu eru fleiri höfundar ljóða en lesendur ljóða“...og það segir sig sjálft hvernig senan hlýtur að vera.

Ég hef því miður ekki tíma til að taka beinan þátt í galisíska ljóðaheiminum nema ég sé í fjölskylduheimsókn. Og ferðir og bækur kosta líka sitt. En ég er að reyna að fræðast um senuna og vonandi get ég átt í meiri samvinnu þar í framtíðinni.

Druslubækur og doðrantar þakka Elíasi innilega fyrir viðtalið og birta að lokum meykóngaljóðið sem hér hefur verið minnst á.

meykóngurinn lét undan geitungum

prinsessan barðist hofmóðug
en hneigði sig
             til að borða eitruðustu blómin
             sem dafna í dýflissunum

prinsinn gat ekki neitað sér um stríð
og sleikti
             þessa þyrnum ofnu hnífa
             sem hermenn flúra á húð sína

meykóngurinn lét undan vespum