 |
| eins og auka persóna í Emil í Kattholti |
Hinn
sænski Johan Theorin er óvenjulegur reyfarahöfundur að sumu leyti. Fyrri bækur
hans sem þýddar hafa verið á íslensku gerast allar á Ölandi – næst stærstu eyju
Svíþjóðar - sumarleyfisstað sem er afskekktur og hálf yfirgefinn nema yfir sumarmánuðina,
en þaðan á höfundur sjálfur ættir að rekja. Hér má nefna Hvarfið, Náttbál,
Steinblóð og Haugbúa en um einhverjar þeirra fjalla ég hérna. (Þess má til
gamans geta að eins og Mons Kallentoft gerir í spennusögum sínum sem ég fjalla
m.a. um hér – þá helgar Theorin hverja bók einni árstíð. Ólíkt Kallentoft
reynir hann þó ekki að búa til fimmtu árstíðina heldur finnur sér nýtt viðfang
eftir fjórleikinn.) Sögusviðið í Hælinu – sem Ugla gaf út nú á dögunum – er smábær
á vesturströnd Svíþjóðar.
Í
glæpasögum Theorin fylgjumst við ekki með lögreglumönnum eða spæjurum af nokkru
tagi heldur eru óbreyttir borgarar alltaf í aðalhlutverki. Í Ölands-bókunum
stakk sama fólkið oft upp kollinum – t.d. gamli skipstjórinn Gerlof Davidsson sem
var í aðalhlutverki í Hvarfinu en aukapersóna í sumum hinna bókanna - en hér
eru allar persónur nýjar, enda sögusviðið nýtt. Annað sem einkennir bækur
Theorin er hraðinn – eða öllu heldur skortur á honum. Þeim vindur hægt fram og
hugnast sjálfsagt ekki öllum spennuþyrstum lesendum en mér finnst þó
höfundurinn kunna þá list að vekja manni óhug betur en margir kollegar hans.
Theorin er líka nokkuð lunkinn við að skapa sannfærandi persónur sem ekki allir
reyfarahöfundar geta státað af. Í öllu falli hef ég aldrei staðið mig að því að
hraðlesa Theorin. Svo er Hælið líka prýðilega þýtt af Elínu Guðmundsdóttur svo ekki þarf heldur að hlaupa yfir textann af því hann sé svo slæmur!!