Maður selur ekki landið sitt, sama þótt börnin svelti

Getiði ímyndað ykkur hvernig það er að vera vel menntuð og tiltölulega venjuleg manneskja, í flottri vinnu, búa í fínni íbúð og eiga foreldra sem eru hóbóar? Ég reyndi ítrekað að setja mig í þau spor á meðan ég las The Glass Castle, æskuminningar Jeannette Walls, en ég gat það eiginlega ekki.

Fyrsta setning bókarinnar er með þeim áhrifameiri sem ég hef lesið:

I was sitting in a taxi, wondering if I had overdressed for the evening, when I looked out the window and saw Mom rooting through a Dumpster.

Jeannette bregður svo mikið að hún hættir við að fara í boðið og fer í staðinn heim í íbúðina sína á Park Avenue og setur Vivaldi á fóninn til að róa taugarnar.